Depremde 23 yakınını kaybeden Sevim Erol: “Kalp hastası olduğum için çalışamıyorum, kızımın bir işe alınmasını istiyorum”

(BURDUR) - Kahramanmaraş'ta 6 Şubat depreminde 23 yakınını kaybeden ve üç çocuğuyla birlikte enkaz altından saatler sonra çıkartılan  Sevim Erol, depremin ardından Burdur’a yerleşerek yeni bir hayat kurmaya çalışıyor. ANKA Haber Ajansı'na konuşan Erol, “O an için hayatın bittiğini hissettim. Çocuklarıma ‘korkmayın, kurtulacağız’ dedim ama ben de o an kendimden umudu kesmiştim. Çünkü oradan çıkamayacağımı anlamıştım. Çocuklarıma ‘korkmayın kurtulacağız’ dedim. Küçük kızıma ‘Kelime-i şehadet getirelim’ dedim. Ölürsek de öyle ölelim diye. Çocuklarımla birbirimize sarıldık. Sonra Rabbim bize oradan bir ışık verdi, oğlumun aklına camı kırmak ve oradan çıkmak geldi. Öylelikle kurtulduk. Depremden sonra kalp hastası oldum" ifadesini kullandı. Kahramanmaraş’ta 6 Şubat 2023’te meydana gelen büyük depreme üç çocuğuyla birlikte yakalanan ve depremden 4 saat sonra enkazdan çıkartılan Sevim Erol, 6 Şubat Depremlerinin ikinci yılında Burdur'da hayatını kurmaya çalışıyor. Depremde 23 yakınını kaybeden Erol ANKA Haber Ajansı'na şunları söyledi: “4 saat sonra enkazdan çıktık” "Deprem zamanında Kahramanmaraş’ta yaşıyordum. Depremden sonra Burdur’a yerleştim. 3 çocuğum var, annem de yanımda yaşıyor. Deprem gecesi 4 saat enkazda kaldım. 4 saat sonra oğlum sayesinde kurtuldum, oğlum kurtardı. Biz deprem sırasında yatak odasındaydık, oğlum oturma odasındaydı. Biz kızımla uyuyorduk, oğlum uyandırdı bizi. Büyük kızım da Burdur’da okuyordu. Ben küçük kızım ve oğlumla birlikte depreme yakalandık. 4 saat sonra enkazdan çıktık ama depremi her şeyiyle yaşadık. 23 kaybımız oldu. Ağabeyim, yengem, yeğenlerimi depremde kaybettik. Biz de ölebilirdik ama yaşama şeyimiz varmış. Hatta gitmek istedik ama tekrar tekrar o acıyı yaşamak istemedik. Çok kötüydü, tekrarını kimsenin yaşamasını istemem, Allah göstermesin. Üzücü bir olay. Kelime ile ifade edilecek şeyler değil. Çünkü insan onu yaşayarak her şeyi öğreniyor. Oğlum oturma odasında olunca, onun vesilesiyle uyandık zaten. Kalktığımda depremin bilincinde olmadım. Dışarıda acayip bir soğuk rüzgar vardı. Rüzgar evi sallıyor zannettim. Deprem olduğunu bilemedim. Sonradan şiddet artınca deprem olduğunu anladım. Oğlum ‘anne bu tarafa gelin’ dedi. Zaten benim olduğum taraf bir anda çöktü. Biz ön tarafa geldik, bu sefer de ön tarafın duvarları yıkılınca biz çıkamadık. Sonra oğlum pencereden camı kırarak bizi çıkardı. Biraz zor oldu, 4 saat mücadele vererek biz oradan çıktık. Öyle kurtulduk.   “Çocuklarıma ‘korkmayın, kurtulacağız’ dedim ama ben de o an kendimden umudu kesmiştim” O an için hayatın bittiğini hissettim. Çocuklarıma ‘korkmayın, kurtulacağız’ dedim ama ben de o an kendimden umudu kesmiştim. Çünkü oradan çıkamayacağımı anlamıştım. Çocuklarıma ‘korkmayın kurtulacağız’ dedim. Küçük kızıma ‘Kelime-i şehadet getirelim’ dedim. Ölürsek de öyle ölelim diye. Çocuklarımla birbirimize sarıldık. Sonra Rabbim bize oradan bir ışık verdi, oğlumun aklına camı kırmak ve oradan çıkmak geldi. Öylelikle kurtulduk. Şu an kızım da ben de destek alıyoruz. Daha bu olayı atlatamadık. Depremden sonra kalp hastası oldum. Orada bayıldığımda kalbim durdu benim. Kalbime şok uygulandığı için kalp hastası oldum. Çok şükür şu an iyiyim, tedavimi oluyorum ama bende kalan eser oldu. Çocuklarım da ben de şu anda destek alıyoruz. Çünkü atlatamadık depremi. Ne kadar da atlatayım desem de olmuyor. En ufak bir sallantıda, en ufak bir gürültüde, birisi bağırdığı zaman  aynı şeyleri yaşıyor gibi oluyorum. Orada insanlar evlerinde can çekişe çekişe öldüler. Ben onların seslerini duydum. 3 gün herhangi bir kurtarma ekibi falan yoktu. 3 gün sonra gelindi. O yüzden en ufak bir sesten, gürültüden insan korkuyor, tedirgin oluyor. Çocuklarımda da bende de kötü bir anı bıraktı. İnşallah iyi oluruz diye düşünüyorum. Çocuklarım da ben de atlatacağız diye düşünüyorum.  "Kalp hastası olduğum için çalışamıyorum, kızımın bir işe alınmasını istiyorum" Kızım Burdur’da okuduğu için gelip gidiyordum, çok yabancı olduğum bir şehir değildi, alıştım. İnsanlar da samimi olduğu için çok zorluk çekmedim. İnşallah daha iyi olacak. Ben sadece kızımın bir işe alınmasını istiyorum. Çünkü şu anda bize o bakıyor. Ben kalp hastası olduğum için çalışamıyorum, yaşlı annem de var ona da bakıyorum. Diğer çocuklarım da öğrenci zaten. Sadece bu yani başka bir şey istemiyorum.”